Nola ikusten du bere burua?

Nire ustez, umeek bizitza pozten dute. Derrigorrezko bigarren hezkuntza eta geroko ikasketa bultzatzea pentsatu nuen, geroago magisteritza ikasteko. ”Laudio Ikastola” 0 urtetik 18 urtera doan ikastola bat da, hau da, bertan egon ahal zarela txikitatik heldu bilakatu arte.

Batxilerren nengoen bitartean Haur Hezkuntzako irakasleak umeekin egoteko laguntza eskatzen ziguten. Beraz, ni beti prest nengoen laguntza hori emateko eta gutxienez ordu batez ume txikiekin egoteko, esperientzia berriak ikasteko.

Batzuetan, jolasak egiten genituen, 3, 4 eta 5 urteko umeekin, guk prestatutako jolasak (dortokaren jolasa, koloreen jolasa …), beste batzuetan ipuinak kontatu genituen, musikarekin eta musikarik gabe. Jolasak egiterakoan konturatzen zara umeekin egoteak nolako poztasuna ematen dizuen eta beraiekin ordu bat bakarrik egotea oso gutxi dela, gehiago nahi duzula.

Beste esperientzia oso polita izan nuena da, ikastolak eskaini zigulako, inauterietan beraiekin mozorrotzearena. Umeak bazkaldu eta gero, klasera joaten ziren bakoitzak beraien poltsekin, barruan mozorroa zeramatena. Gu laguntzen genien mozorroa janztera eta gu ere mozorro horretaz  jantzi behar ginen, batzuetan indioz, beste batzuetan joaldunez …

Laudio Ikastolako jaia antolatzen denean, guri eskatzen digute ea jantokian umeekin egon ahal garen eta ni, lehen esan dudan bezala prest nago, edozer gauza umeekin egoteko. Gainera, ume ia guztiak ezagutzen ditugu, aurrekoan jolasak egitera joan garelako, edo ipuinak kontatzera …. Jantokira joan baino lehen, beraiekin egoten gara haien aurpegiak margotzen edo ilean “metxak” egiten, haiei gehien gustatzen zaiena, bai mutila edo neska izan.

Udako barnetegietara joaten nintzenean, azkeneko kurtsoan 5 urteko umeen kargu jarri ziguten, eta niri Ibon deitutako batekin egon nintzen. Esan ahal dut 24 orduz berarekin egon nintzela aste batez. Beraren beldurrak ezagutuz, zerk pozten zuen jakin nuen … Berak azkeneko egunetan lepoko bat egin zidan eta oraindik oso ondo gordeta dudana.

Hemen kontatu ditudan esperientziak, ez dira bakarrak izan eta ez dira azkenak izango.  Karrera honetan sartzeko baino zeinu txikiak izan dira, hemendik aurrera umeekin izango dudan esperientzia handitu egingo da eta orain arte bezain pozik mantentzea espero dut.

Ea nola ikusten dudan nire burua hemendik aurrera? Nire aburuz, esperientzia oso politak bizi izango ditugu, kasu bereziak izango ditugu, ume bereziak …. Nik badakit, une batzuetan nire kasiletatik aterako didatela, baina beste gehienetan oso pozik joango naizela etxera.

Nire karrerari falta zaiona nire ustez, lehengo mailan praktikak ere edukitzea da. Karrerari bizia emango lioke eta horrela lortu ahal dena lehengo urtetik zure karrera gustuko duzun ala ez ziurtatzea. 

NEREA SANCHEZ