NOLA IKUSTEN DUT NIRE BURUA?

Hasteko, esan behar dut ez dudala izan ia esperientziarik umeekin.  Hain zuzen ere, aurten izan da lehenengo aldia. Udan zehar gurasoak lanean ari diren bitartean, umeak non uzteko lekuaren bila daude. Honako puntuan agertzen naiz ni, umeak zaintzeko nire burua eskaini nuen eta.

Gainera, uda hasieran nire ametsa posible egiteko giltza jaso nuen, unibertsitatean nahi dudana ikasteko aukera hain zuzen ere. Horregatik, lehenengo aldia garrantzi handikoa zen. Nire bizitza laburra oraindik, baina betidanik irakasle ikusi dut nire burua. Umeentzat irakaslea munduko pertsonarik hoberena da eta eredutzat hartzen dute. Horretaz aparte, umeen bizitzetan irakasleen papera izugarria da, haien ezagutzaren lehenengo adreilua jartzen baitute, geroago etxe osoa eraikitzeko kapazak izateko. Horrela hasi zen nire bidaia. Hasieran, nahiko urduri nengoen, nire familiako ume txikiena naizenez inoiz izan dut zaintzailearen papera egiteko aukerarik, betidanik zaindu naute eta. Une horretan rolak aldatu nituen.

Martina izeneko, 9 urteko neska azkarra zen momentu horretan nire ardura handiena. Goiz-goizean altxatu behar nintzen tranbia hartzeko eta gurasoak lanera joan aurretik, etxera ailegatu behar nuen. Egia esanda, ez zen sekulako trebeziarik behar, dena oso arrunta zen eta. Egunero gosaria prestatu, ariketa batzuk egin eta ahal zenean, baita igerilekura joateko aukera geneukan ere. Beraz, oso gustura egon nintzen eta lehenengo aldia izateko nahiko ondo moldatu nintzen.

Aurten Calasancio eskolan, umeekin txokoetan ibili naiz. Ordu bateko saioak direnez gero, ez dut denborarik izan irakasle baten lan guztia ikusteko, baina ideiaren bat badaukat. Ikusi dudanarekin eta umeekin edukitako erlazioekin oso pozik nago. Betidanik nahi izan dudan lana, inoiz baino seguruago dut orain. Horretarako 4 urte hauetan nire burua irakasle hoberena egitea espero dut, nire bizitza badakidalako non igaroko dudan.

ANDREA ALBAREDA