IKASKOMUNITATEEN ESPERIENTZIA

Irakaskuntza funtzioan, Haur Hezkuntzako ikasgai batean, Calasancio ikastetxera borondatezko praktikak egiteko aukera eman digute. Sansomendin kokatutako ikastetxea da eta arlo guztietako umeak ikasten dute han. Esan behar dut nire lehenengo esperientzia izan dela umeekin. Inoiz egon naiz ume askoren aurrean eta askoz gutxi ere haien arduraduntzat.

Horretaz aparte, oso gustura egon naiz. Lehenengo egunean, klaseak banatu zizkiguten, niri 3 urteko umeak tokatu zitzaidan. Hurrengo asteazkenean berriz joan nintzen eta egun horretan bertan lehenengo esperientzia izan nuen. Txokoetan banatu genituen umeak eta niri pinaburuak margotzea tokatu zitzaidan nerearekin batera. Oro har, eskulanak egin ditugu. Urtearen momentuarekin erlazionatuta. Udazkenean, zuhaitzen orriak margotzea. Gabonetan aldiz, olentzero irudia kartulinazko zatitxoekin betetzea…

Horrela igaro ditut asteazken guztiak gaur arte. Esfortzuak egitea beharrezkoa izan da niretzat, nire kasuan arratsaldez ikasten dudanez, goizez euskaltegiko klaseak ditut eta asteazkeneko klaseak alde batera utzi behar izan ditut. Baina benetan izugarrizko esperientzia izan da niretzat. Umeekin egoteaz gain irakasleen lanbidea ezagutzeko aukera galanta izan dut.

Umeak oso maitekorrak dira, lehenengo egunetan gehiago kostatzen zitzaidan baina behin umeekin harremanetan jartzerakoan oso erraz eta pozik egin zitzaidan gauzak. Egia da ume batzuekin zailagoa zela, Alex kasu. Autismo mota bat diagnostikatuta zeukan, baina lehenengo egunetan ez nintzen ezta konturatu ere. Andereñoak esan zigutenean harritu nintzen eta.

Bukatzeko oso gustura egon naiz eta irakaslearen lanbidea ezagutzeko aukera bikaina izan da niretzat.

ANDREA ALBAREDA

BORONDATEZKO PRAKTIKAK

Asteazkenetan, ordu bat ematen dugu Haur Hezkuntzako umeekin. Nire kasuan, 4 urteko umeekin lan egiten dut. Patiotik etortzen dira, amantalak jartzen dituzte (gehienak laguntza gabe) eta klasera sartzen dira gurekin batera. Txokoz antolatuta dago gure saioa eta umeek denbora finko bat pasatu ondoren txokoz aldatu beharra dute (txoko bakoitzean Haur Hezkuntzako ikasle bat gaude).

Txoko bakoitzean 4-5 ume bitartean daude. Eta nire gelan 5 txoko daude guztira ia 25 ume dira.

Gehienetan jolasak eta eskulanak egiten pasatzen dugu ordua. Jolasei begira,oka, domino, partxis,...nabarmenak dira. Aldiz, eskulanei begira, atzo adibidez, olentzeroa margoztu behar izan zuten eta gero gure laguntzarekin moztu. Beste egun batean hostoak margozku behar izan zituzten eta gelako kortxo batean itzatsi genituen bakoitza bere izenarekin.

Klase barruan ikasleen arteko desberdintasunak ageri dira denbora guztian. Batzuk gustura etortzen dira klasera, beste batzuk deseroso, besteak beldurpean,… Baina ez da asko lan egin behar haiekin, klasean sozializatzeko.

Oso tratu ona jaso dugu bai irakasleen eskutik eta bai umeen eskutik. Gainera pasaden egunean, kaletik nire klaseko ume batekin topo egin nuen eta nitaz oroitu zen. Hori, oso inportantea eta pozgarria da niretzat.

Konturatu naiz, ume batek, Aimar, pasaden urtean eskolarizatu egin dela eta asko notatzen zaio beste umeekin konparatuz.

Gogo handiekin noa praktiketara. Hasiera batean  ez nintzen apuntatu pentsatzen nuelako oso lio handia zela nire herritik etortzea, hemen bazkaltzea eta guztiz baina gero errekonpentsa handia da.

Umeek sentsazio oso onak dira. Eta haiekin egoteak pena merezi duela uste dut. Baina oso denbora gutxi gaudela haiekin uste dut, hau da, astean ordu bete.

Unibertsitateko lehenengo urtean beharrezkoak ematen ditut praktika hauek, komenigarriak. Eta nik behintzat, bigarren lauhilabetekoan errepikatuko nituzke. Oso azkar pasatzen da haiekin egoten garen ordu betea. Eta edonori  gomendatuko nioke esperientzia hau, oso polita eta interesgarria delako.

EIDER BAJO

CALASANCIOko ikastexean egindako praktika boluntarioak

Duela 3 aste, Calasanz ikastetxera joan ginen praktika boluntarioak egitera  eta  abendura arte bertan egongo gara. Niri tokatu zaidan klasea, 3 urteko umeekin da, oso jatorrak denak. Baina badaukagu klasean ume bat, Alex deitutakoa autismo mota bat duena, irakasleak ez digu ze autismo mota duen esan, baina bai autismoa duela. Ume horrekin kontu handiz ibili behar da.

Klasean txokoka antolatuta gaude eta asteazkenetan txoko desberdin batean esertzen gara 3 edo 4 umerekin. Txokoetan hainbat jarduerak egiten dira, batzuetan puzzleak beste batzuetan tenperarekin margotu, beste batean amantaleko botoiak kendu eta jartzen ikasten dute …

Badaude umeak, notatzen zaiena besteak baino arinago egiten dituztela jarduerak. Adibidez, artaziekin marrazki bat mozten ikasi behar zuten txoko batean egon nintzen, eta bazeuden ume batzuk oso azkar egiten zutenak eta beste batzuk asko kostatzen zitzaiena, beste jarduera batzuetan ere gauza bera gertatzen da. Alexi txoko honetan arreta gehiago izan behar nuen, zeren despisteren bat eta zerbait gertatu ahal da. Badago beste neskato bat, pixka bat “marimandona” dela eta ez didana kasu handirik egiten, baina beno kasu horiek kenduta beste umeak oso jatorrak dira.

Baina, oso gustura ari naiz eskola horretan eta asteazkenak pozez betetzen didatena. Astea hasten denean irrikaz nago asteazkena heltzea eskola horretara joateko. Asko gustatu zait esperientzia hau.  

 NEREA SANCHEZ

Nola ikusten du bere burua?

Nire ustez, umeek bizitza pozten dute. Derrigorrezko bigarren hezkuntza eta geroko ikasketa bultzatzea pentsatu nuen, geroago magisteritza ikasteko. ”Laudio Ikastola” 0 urtetik 18 urtera doan ikastola bat da, hau da, bertan egon ahal zarela txikitatik heldu bilakatu arte.

Batxilerren nengoen bitartean Haur Hezkuntzako irakasleak umeekin egoteko laguntza eskatzen ziguten. Beraz, ni beti prest nengoen laguntza hori emateko eta gutxienez ordu batez ume txikiekin egoteko, esperientzia berriak ikasteko.

Batzuetan, jolasak egiten genituen, 3, 4 eta 5 urteko umeekin, guk prestatutako jolasak (dortokaren jolasa, koloreen jolasa …), beste batzuetan ipuinak kontatu genituen, musikarekin eta musikarik gabe. Jolasak egiterakoan konturatzen zara umeekin egoteak nolako poztasuna ematen dizuen eta beraiekin ordu bat bakarrik egotea oso gutxi dela, gehiago nahi duzula.

Beste esperientzia oso polita izan nuena da, ikastolak eskaini zigulako, inauterietan beraiekin mozorrotzearena. Umeak bazkaldu eta gero, klasera joaten ziren bakoitzak beraien poltsekin, barruan mozorroa zeramatena. Gu laguntzen genien mozorroa janztera eta gu ere mozorro horretaz  jantzi behar ginen, batzuetan indioz, beste batzuetan joaldunez …

Laudio Ikastolako jaia antolatzen denean, guri eskatzen digute ea jantokian umeekin egon ahal garen eta ni, lehen esan dudan bezala prest nago, edozer gauza umeekin egoteko. Gainera, ume ia guztiak ezagutzen ditugu, aurrekoan jolasak egitera joan garelako, edo ipuinak kontatzera …. Jantokira joan baino lehen, beraiekin egoten gara haien aurpegiak margotzen edo ilean “metxak” egiten, haiei gehien gustatzen zaiena, bai mutila edo neska izan.

Udako barnetegietara joaten nintzenean, azkeneko kurtsoan 5 urteko umeen kargu jarri ziguten, eta niri Ibon deitutako batekin egon nintzen. Esan ahal dut 24 orduz berarekin egon nintzela aste batez. Beraren beldurrak ezagutuz, zerk pozten zuen jakin nuen … Berak azkeneko egunetan lepoko bat egin zidan eta oraindik oso ondo gordeta dudana.

Hemen kontatu ditudan esperientziak, ez dira bakarrak izan eta ez dira azkenak izango.  Karrera honetan sartzeko baino zeinu txikiak izan dira, hemendik aurrera umeekin izango dudan esperientzia handitu egingo da eta orain arte bezain pozik mantentzea espero dut.

Ea nola ikusten dudan nire burua hemendik aurrera? Nire aburuz, esperientzia oso politak bizi izango ditugu, kasu bereziak izango ditugu, ume bereziak …. Nik badakit, une batzuetan nire kasiletatik aterako didatela, baina beste gehienetan oso pozik joango naizela etxera.

Nire karrerari falta zaiona nire ustez, lehengo mailan praktikak ere edukitzea da. Karrerari bizia emango lioke eta horrela lortu ahal dena lehengo urtetik zure karrera gustuko duzun ala ez ziurtatzea. 

NEREA SANCHEZ